'Op Marktplaats had ik een zoekopdracht voor Herplaatser - Labrador en Oppashond. Ik paste al regelmatig op honden, zo kon ik testen of een eigen hond zou lukken; ik ben chronisch ziek en mijn maximale belasting per dag is een paar uur...           
En ineens plopte Coqui op tussen de zoekopdrachten; ik was direct verliefd!

Omdat een hond adopteren uit het buitenland best spannend is, bood ik me in eerste instantie aan als opvanggezin in Nederland, zodat er in alle rust verder gezocht kon worden naar een adoptiegezin. Dierensteun La Vida reageerde direct zeer enthousiast op mijn voorstel als opvanggezin! Mijn gevoel bij de organisatie werd steeds beter!

Coqui was met zeven maanden in het asiel in Spanje terecht gekomen omdat de eigenaar dacht dat hij blind was. Inmiddels was hij al vijf jaar oud en heeft het asiel hem laten opereren in een oogkliniek; hij bleek aan één oog zicht te hebben! Coqui mocht zelfs revalideren in een gastgezin in Spanje. Daar deed hij het zo goed, hij kon onmogelijk terug naar het asiel, vandaar dat hij naar Nederland kon komen.

Tijdens het invullen van de vragenlijst werd ik steeds enthousiaster en dacht: ik wil hem gewoon adopteren, hij is te leuk, niemand anders mag hem! We spraken wel een proeftijd af, in geval mijn lijf niet zou meewerken. Dat kon, dat was fijn en gaf me rust.

Het adoptieproces verliep prettig en soepel. Wat een betrokken stichting zeg, alles in het welzijn van de hond! Na het huisbezoek mocht ik Coqui enkele weken later ophalen in Hoofddorp. En warme ontvangst aldaar, lieve vrijwilligers, ontmoeting met opgewonden baasjes en de adoptiepapieren werden vooraf getekend, zodat je zo snel mogelijk met je hond naar huis kon.
Kleine Fatima kwam aan in een witte bus vol benches en honden. Wat een lieve dame, zo dankbaar en enthousiast! Dat vond ik heel ontroerend. Ze kwam samen met een andere dame helemaal uit Spanje rijden en dan nog zoveel energie hebben bij aankomst. Ongekend, ze moeten haar klonen!

Coqui ging mee naar Twello. Mijn moeder was meegekomen, dat was fijn en gezellig en veilig voor de terugweg, dachten wij. Achteraf geheel onnodig: Coqui gaf geen kik! Hij zat heel rustig achterin de auto en viel halverwege de terugreis in slaap.
Thuis aangekomen was het al donker, dus heb ik een klein rondje met hem gewandeld en toen zijn nieuwe huis laten verkennen op zijn gemak. Op zijn achterpoten liep hij naar de keuken, dara lag nog een nieuw stukje leverworst van mijn zoon... Zeer scherp opgemerkt Coqui! 's Nachts heb ik een lamp aangelaten in verband met zijn zicht zodat hij zich kon orienteren. Vanaf nacht één ging het goed. Hij gaf geen kik, heeft niets gesloopt, was zindelijk.

De eerste week poepte hij nog veilig in de tuin, daarna gewoon tijdens het uitlaten. Het tuigje heb ik de eerste maand omgelaten. Ik liet hem uit met halsband en tuig, vooral omdat hij in het donker slecht zicht had en ineens vreselijk kon schrikken van bijvoorbeeld een huiscontainer en daar echt niet voorbij durfde, of tegen een trekhaak van een auto aanlipe. De weerkaatsing van de straatlantaarns geven een ander beeld aan hem en maakte hem onrustig. Inmiddels is hij er aan gewend.

Eerlijk gezegd was de start best intensief en soms ingewikkeld, maar mede dankzij de hulp, veel geduld en de noodlijnen van de dames van La Vida is het ons gelukt!
Het lag niet aan Coqui. Ik was tijdens de proeftijd wiebelig, omdat een maand proeftijd zo voorbij is en ik daarna definitief moest kiezen. Dat merkte hij! Vanaf het moment dat ik de knoop doorhakte om hem te houden, veranderde onze relatie en hebben we elkaar echt gevonden.

Het was nog even een zoektocht naar het juiste voer, want hij at niet alles. Inmiddels hebben we een compromis: deel hondenbrok voor kleine honden met een deel kattenbrok... ahum... Door die zoektocht kreeg hij uiteraard diarree, dus ook dat was weer even een gedoe.

In de advertentie stond dat Coqui met katten kon, daar had ik hem op geselecteerd. Ik heb een oude kater van elf jaar oud en die twee moesten wel matchen. Nou, dat is mislukt! Hij kan niet met katten. De kat zit in het tuinhuis en de hond in huis. En in januari was het zoo koud! Dus elke nacht een grote wisseltruc met kat in berging en hond in de woonkamer, zodat beiden wel in huis konden zijn...

Tijdens het uitlaten waren andere honden wel een dingetje. Hij trok enorm aan de riem, blafte, gromde en viel dan ook echt serieus uit. Dat was echt niet grappig! Op een gegeven moment stapte ik per ongeluk op zijn voet en hij ontplofte! Toen wist ik het zeker: dit is angst. Door middel van veel belonen en geruststellen is hij inmiddels over de angst heen en gaat dat steeds beter. Op veilige plekken loopt hij gewoon los en komt direct terug, maar soms nog paella in de oren en dan moet ik er achteraan...
Verder kun je merken dat hij langere tijd in het asiel heeft gezeten en echt voor zichzelf moest opkomen. Wanneer hij een botje of speeltje krijgt, verstopt hij deze achter de tuinbank. Botjes beschermt hij met zijn leven, daar werken we nog aan. Maar bij zijn voerbak mag je altijd komen. Verder lust hij alles: mago, druiven, appel, peer... Hij heeft een kokosnoot als bal... haha!

We zijn inmiddels drie maanden verder, ik kan me geen leven meer zonder Coqui voorstellen. Hij is mijn maatje voor het leven. Hij wil het liefst de hele dag wandelen, mee in de auto. De deur kan geen moment open staan, want hij springt er direct in! We moeten in codetaal spreken over uitlaten, want hij wordt helemaal wild zodra hij het woord 'wandelen' hoort. Hij is grappig, gek met de kinderen, herkent het geluid van de scooter van mijn zoon en spurt naar de achterdeur zodra hij aan komt rijden. Hij verstond heel snel Nederlands.

Mocht u overwegen een hond uit het buitenland te adopteren, doe het via Dierensteun La Vida! Dan komt het goed!'